Asteasu Obaba

“Obaba sortzeko orduan, Asteasu hartu nuen gogoan geografia fisikoaren aldetik. Herriko kanposantua dagoen gailurretik ikusten dena, hori da Obabako lurraldea”.

Bernardo Atxagak elkarrizketa batean esandako hitzak dira horiek, eta deskribatzen duten leku eder hori aukeratu zuen idazleak bere hildakoei gorazarre egiteko, bereziki «Nevadako egunak» liburuan amari eskainitako atal hunkigarrian, «Izaskun Eibarren dago».

Arratsa Asteasun.
RICARDO TOJA

El territorio de Obaba

«A la hora de crear Obaba, partí de la geografía física de Asteasu. Lo que se divisa desde el cementerio del pueblo, eso es Obaba».

Son palabras extraídas de una entrevista a Bernardo Atxaga. Puede leerse una descripción del territorio y del propio cementerio en el emotivo capítulo final de la obra Nevadako egunak (“Días de Nevada”).

The Land of Obaba

‘When creating the fictional town of Obaba, the physical geography of Asteasu served as my source of inspiration. The land of Obaba stretches as far as the eye can see from the town cemetery’.

These words were spoken by Bernardo Atxaga once during an interview, and the beautiful place they describe is the same place chosen by the author in the moving final chapter of the book Nevadako egunak (‘Nevada Days’).

Le territoire d’Obaba

“Pour créer Obaba, je me suis inspiré de la géographie physique d’Asteasu. Obaba, c’est ce que l’on aperçoit depuis le cimetière du village”.

Ces propos sont extraits d’un entretien avec Bernardo Atxaga. La description du territoire et du cimetière apparaît dans l’émouvant dernier chapitre du livre Nevadako egunak (Jours du Nevada).

Obabatxue obabatxue
Obabatxue doian orduen
Zaldi urdinen gainean
Beste hainbeste mile gehiago
Joango dire atzean…

Obabatxue

Bizkaiko lo-kanta

Bernardo Atxagaren ahotsean

Oroitzapenak, istorioak, pasadizoak…

Explicaciones grabadas.

Recorded explanations.

Explications enregistrées.

7

Obako lurraldea

El territorio de Obaba.

The Land of Obaba.

Le territoire d’Obaba.

Días de Nevada

Alfaguara, 2014.

Desde la parte del cementerio donde estábamos se veía de frente una de las montañas más altas de Gipuzkoa, el Hernio —según un poema popular, mendi arkaizti tontor aundiya, es decir, «la montaña rocosa de cima grande»—. Parecía más alta de lo que en realidad era porque alcanzaba sus 1.070 metros en muy poco tramo, y tenía forma de muralla. ¿Cuánto tiempo necesitaría uno de los pajarillos que andaba entre las tumbas para llegar a su cumbre? Calculé que, volando sin descanso, una media hora. Hice el mismo cálculo con las vacas. ¿Cuánto tiempo hasta la cumbre? Considerando que su marcha es más lenta que la de las personas, unas cuatro horas.

(…) «La montaña rocosa de cima grande», el Hernio, se iba suavizando a medida que perdía altura. De niños veíamos en ella la figura de una mujer tumbada. ¿Cuántas veces habríamos ido allí, a alguna de sus campas, con nuestra madre? ¿Treinta veces? ¿Cuarenta?

Txoriak kolpeka

2013

Andoniren koiotetxo aurpegia ikusi nuen ispilu erretrobisorean. Arreta handiz begiratzen zuen beherantz.

—Ibargai, Zerra, Albinone, Apreterone, Irazune, Erremintari, Seberone, Sutegi, Tximelane…

Gure jaioterriko etxeen izenak esaten ari zen. Goi hartatik, Eguberrietako belen batekoak ematen zuten.

—Etxetxo, Jostundegi, gure okindegia, Iharrone, Peñane, Sagastume, Añorga, Ilobate, Donbitorione, Pepane, Arbe, Bizkai, Goiko Ostatu, Motse, Erretotxe, eliza, Lizarra, Apalasagasti, Larre, Elkeita, kanposantua… asto bat!

Egia zen. Asto bat zegoen kanposantuaren atzealdeko zelai batean belarra jaten.

 

TXORIAK KOLPEKA 1

Don Iñorrez | Youtube

TXORIAK KOLPEKA 2

Don Iñorrez | Youtube

TXORIAK KOLPEKA 3

Don Iñorrez | Youtube

Ibilbidea